Nowe mediateka została zrealizowana we fragmencie niedokończonego budynku zespołu Szkół Municypalnych w Tychach. Kompleks zakładał budowę ogromnej konstrukcji, która miała dzielić się na szkołę podstawową, średnie, a także uczelnię. Uwzględniała też sportowe zaplecze i baseny. Niestety realizacja została przerwana, aby po kilkunastu latach jedno skrzydło zostało przekształcone na halę sportową, a następnie drugie przeznaczono instytucji biblioteki. Środkowa część nadal pozostaje nieużytkowana i jest planowana do sprzedaży. Architekci musieli więc poruszać się w narzuconej strukturze konstrukcyjnej.

Istniejący trzykondygnacyjny obiekt miał długą horyzontalną fasadę. Granicę mediateki wyznacza dynamicznie nadwieszona, wystająca z elewacji frontowej bryła. Głównym założeniem projektu była transparentność elewacji, aby umożliwić zajrzenia do środka. W efekcie wszystkie elewacje są szklane, co uspójnia odbiór złożonej formalnie bryły.

Centralną część rzutu stanowi sala widowiskowa, wpisana w owalną formę, która widoczna jest w bryle całego obiektu, wychodząc ponad poziom stropu kondygnacji. Okalający ją foyer integruje strefę wejściową, szatnie, kawiarnię, część czytelni, a także umożliwia dostęp do lokali usługowych. Jest on również sam w sobie rozległą przestrzenią integrującą społeczność. Biblioteka zajmuje dwa poziomy. Na piętrze są czytelnie naukowe i prawne.

Funkcję uzupełniają strefy multimedialne i sale spotkań oraz kącik dla dzieci. Na trzecim poziomie zlokalizowano pomieszczenia administracyjne. W kondygnacji podziemnej obok magazynów znajduje się strefa techniczna.

Estetyka wnętrz opiera się o ekspozycję surowych materiałów betonu, stali, szkła z zachowaniem ich neutralnej kolorystyki, która stanowi tło dla koloru. Dominującym odcieniem w części bibliotecznej jest pomarańcz, widoczny w wybarwieniu drewna regałów, ale przede wszystkim w kolorze blachy podwieszanych sufitów.  Kolejnym kolorem jest czerwień. Widoczna na zewnątrz w okładzinie pasa zadaszenia i w środku obiektu w kontekście sali koncertowej, w meblach przed wejściem do niej, w biegu schodów i galerii, wreszcie w okładzinie ścian wewnątrz sali.