Biblioteka publiczna w Lublinie to rozbudowa placówki o nową kubaturę. Istniejąca struktura była już wcześniej przebudowywana. W okresie 20. lecia międzywojennego dwie poklasztorne oficyny z okresu baroku połączone zostały trzykondygnacyjnym budynkiem, tworząc plac wejściowy i dziedziniec, a następnie w latach 40. dobudowano wysoką na 6 kondygnacji bryłę przeznaczoną na magazyny. Ostatnia rozbudowa miała w założeniu powiększyć całe założenie o kondygnację podziemną i dodać nową bryłę z czytelniami do istniejącego magazynu od strony dawnego barokowego klasztoru ss. Wizytek.

Nowa ingerencja odznacza się surową, monumentalną formą. Ograniczając detal zdecydowanie odcina się od pozostających w tle historycznych brył. Dzięki temu odczuwalny jest efekt nawarstwienia się historii w obiekcie, gdzie każdy styl zachowuje swoją tożsamość. Zarówno formalna estetyka, jak i beton widoczny na fasadach są równocześnie charakterystyczne dla architektury Bolesława Stelmacha.

Bryła ma prosty charakter z dominującą fasadą do strony ulicy w stylu nowoczesnego portyku. Szklana ściana słupowo-ryglowa cofnięta jest względem prostokątnych wysokich na wszystkie cztery kondygnacje kolumn. W bocznych elewacjach nie ma tak dużych przeszkleń, te pojawiają się jako wąskie, długie szczeliny.

Współczesna, minimalistyczna interpretacja klasycznej architektury widoczna jest również w innych elementach budynku, gzymsach, belkowaniach, negatywach lizen.

Rozbudowa zakładała wykonanie trzech poziomów kondygnacji podziemnych przeznaczonych na magazyny, ale również salę konferencyjną i czytelnię internetową oraz czterech naziemnych dedykowanych czytelniom tradycyjnym o powierzchni użytkowej ok. 100 m2 każda.

Estetyka wnętrz jest połączeniem tradycji widocznej w umeblowaniu ze stylem industrialnym.  Eksponowana jest betonowa struktury konstrukcji. Podwieszane sufity wykonane zostały z czarnej siatki cięto-ciągnionej.