Budynek zlokalizowany jest na styku środmieścia Heidenheim o charakterystycznej powojennej architekturze i Starego Miasta, w miejscu byłego zakładu karnego. Obiekt pod względem urbanistycznym wypełnił pustą pierzeję i połączył ze sobą te dwa odmienne w stylistyce obszary. 

Wyzwaniem dla architektów było wprowadzenie zwartej kubatury dużego obiektu kultury przy zachowaniu odpowiedniej skali i proporcji wynikącej z drobnej zabudowy mieszkalnej oraz sąsiedztwa kościołą św. Pawła i ratusza, co stanowi silny historyczny kontekst. W efekcie bryła posiada geometryczną, monumentalna estetykę, a dzięki wycięciom i wnękom udanie wpisuje się w urbanistyczny kontekst. Monolityczny styl podkreślają ceglana okładzina pokrywająca elewację i wielkoformatowe wnęki okienne. Przeszklenia są na tyle głęboko osadzone, że pozostają częściowo niewidoczne w perspektywie ulicy.  Ręcznie formowana cegła dzięki swojeje rustykalnej estetyce i ciepłemu piaskowemu kolorowi wpasowuje się w kolorystykę otoczenia. Górujący nad miastem zamek Hellenstein posiada podobny odcień murów. Cegła została przygotowana specjalnie dla tej inwestycji, biroąc pod uwagę zróznicowanie zarówno tonacji, jak i faktury, a sposób murowania uwzględniał również zróżnicowanie spoin. Miało to sprawić, że nawet duże powierzchnie pełnych ścian zyskają ciekawy efekt i odpowiednią skalę. Oprócz okien w fasadach pojawiają się fragmenty powierzchni perforowanej, która pozwala filtrować światło dzienne wpuszczane do wnętrz, ale również nadaje dodatkowej atrakcyjności estetycznej całej bryle. 

Podłużny kształt działki wymusił na architektach analogiczny kształt rzutu i organizację przestrzeni wykorzystując jej uwarunkowania. Wzdłuż głównej osi komunikacji obiekt wypełnia pierzeję, jednak ta elewacja nie jest frontem, gdyż ten znajduje się od strony nowej części publicznej. Wzdłuż bryły budynku projektanci wprowadzili podłużny plac publiczny z małą architekturą i kwietnikami z rabatami. Plac zakończony jest dominantą w postaci kościoła św. Pawła. Idąc w drugim kierunku możemy dojść do dworca autobusowego, co czyni przestrzeń odpowiednikiem promenady. Najszersza przeszklona wnęka w bryle akcentuje główne wejście do biblioteki. 

Budynek chociaż z nazwy pozostaje biblioteką od początku miał łączyć funkcje czytelnicze z kulturalnymi. Po wejściu do wspólnego foyer znajdziemy się w wysokiej przestrzeni z której w zależności od wyboru możemy przejść do kawiarni integracyjnej, biblioteki miejskiej, centrum mediów publicznych, archiwum lub do sali widowiskowej. 

Kawiarnia znajduje się na parterze i powiązana jest z placem publicznym, a także poprzez swoje zlokalizowanie w południowej części bryły posiada niezależne wejście. Na parterze jest wejście na poziom zera sali widowiskowej z klasycznym audytorium na 160 osób. Wykorzystując przestrzeń pod widownią projektanci wprowadzili szatnię. Wejście na górny poziom znajduje się na piętrze. 

Zasadnicza część biblioteczna znalazła się na ostatniej kondygnacji, której charakterystyczną cechą jest zróżnicowanie wysokości sufitów. Był to wynik dopasowania się urbanistyczno-architektonicznego do skali miasta, które składa się z drobnych kamienic mieszkalnych. Podział na rytm różnej wielkości form bryły przekłada się również na wyrazisty efekt dla wnętrz, które poprzez takie zróżnicowanie pozwalają przy otwartym planie zachować odrębność funkcjonalną pięciu wyznaczonych czytelni, a równocześnie zachować widok na przestrzał całej powierzchni. Architektom zależało, aby czytelnie nie posiadały widocznej i utrudniającej ich funkcjonowania konstrukcji. Dwa tarasy czytelnicze umożliwiają wyjście i spędzenie czasu na świeżym powietrzu oraz atrakcyjny widok na miasto. 

Okładziny wykończeniowe i meble zostały zaprojektowane indywidualnie lub dobrane przez biuro architektoniczne, aby uzyskać spójny efekt. Kontrastem dla ceramiki powłoki zewnętrznej była decyzja, aby wykończenie i wyposażenie wnętrz, ściany, sufity, meble były w przeważającej większości białe. Akcentem pozostawała posadzka wykonana z szarego lastryko (z wykorzystaniem lokalnego kruszywa) oraz niektóre ważniejsze meble i detale zaprojektowane zostały z dębu.