Stuttgart City Library zwraca uwagę swoją bezkompromisową formą, jak i podejściem do działania biblioteki. Budynek mieści wydział miejskiego biura kultury i centralną bibliotekę i 17 bibliotek dzielnicowych. Nowa Biblioteka miała łączyć tradycję i innowacyjność. Dla głównego architekta Eun Young Yi jest ona wyrazem istotnych wartości architektury i godności człowieka w dzisiejszych czasach. Zgodnie z założeniem koncepcyjnym twórcy budynek z jego oryginalnym przekrojem, symbolizuje zasłonięcie człowieka, gdzie warstwy pozwalają dotrzeć do środka, do ukrytych wartości.

Bryła jest sześcianem o długości krawędzi 45 m, który mieści w sobie 9 kondygnacji. Dodatkowo zaprojektowano dwie kondygnacje podziemne. Struktura budynku, oparta została na siatce modularnej, która również jest kwadratem i eksponowana jest w fasadzie. W tą betonową siatkę z jasnoszarego betonu wpisane jest wypełnienie z cegieł z mrożonego szkła. Takie rozwiązania pozwala uzyskać szczególnie efektowny wygląd budynku wieczorem w momencie, gdy szklane wypełnienie rozświetla się. W centralnej części każdego modułu jest otwór z balustradą. Za ta fasadą znajduje się kolejna słupowo-ryglowa – jest to przegroda termiczna obiektu. Przestrzeń pomiędzy nimi ma charakter galerii. 

Równie intrygujące, jak powłoki zewnętrza jest wnętrze budynku do którego prowadzą cztery centralne wejścia, po jednym na każdej elewacji.. Charakter formalny strefy wejściowej zainspirowany został pochodzącym z 1784 roku „Cenotafem dla Newtona” autorstwa Étienne Boullée. Architekt, wizjoner dla Newtona stworzył hołd w postaci symbolicznego grobowca, który w swojej idei odwoływał się do spuścizny uczonego. „O Newtonie! Jeśli ty, blaskiem swego umysłu i wzniosłością geniuszu oznaczyłeś kształt Ziemi, ja powziąłem ideę, aby zamknąć cię w twoim własnym odkryciu” – stwierdzał.

Tak, jak Newton odkrył prawo powszechnego ciążenia i zasady dynamiki, interesował się światłem i optyką, tak i architekt posłużył się zabiegami, które wykorzystywały powyższe zagadnienia. Grobowiec miał charakter ogromnej sfery z niewielkimi otworami przez które wpadać miało światło. Dodatkowo światło mogło wpaść w centralnej, górnej części Sam pochówek miał znajdować się w najniższym punkcie. 

Koncepcja grobowca nie została zrealizowana. Wówczas byłoby to technicznie niemożliwe, ale sama w sobie robiła wrażenie i inspirowała kolejne pokolenia twórców. Nie inaczej było z pracownią Yi Architects, którzy uznali bibliotekę, jako swoisty pomnik do którego wchodzi się z namaszczeniem. Stąd zaufanie dla symetrii, porządku i geometrii widoczne w bryle, gdzie każda fasada jest identyczna i posiada w centralnej części otwory wejściowe. 

Po przekroczeniu tej swoistej bramy odbiorca znajduje się w hermetycznym pomieszczeniu, które jest kolejnym sześcianem – tym razem wydrążonym w bryle, całkowicie białym i wysokim na 4 kondygnacje. Na środku pomieszczenia zaprojektowana została niewielka fontanna – symbol i obszar medytacji. Elewacje każdej ze ścian wydrążonej bryły posiadają niewielkie prostokątne otwory, a w stropie znajduje się duży otwór ze świetlikiem. Światło naturalne może dostać się wnętrza, mimo kilku kondygnacji powyżej dzięki kolejnemu architektonicznemu zabiegowi. Pięć kolejnych poziomów ma cofające się stropy kondygnacji, co przypomina odwróconą piramidę i w efekcie pozwala docierać promieniom słońca do najniższego poziomu. 

Odwrócona piramida atrium jest najbardziej charakterystyczną i efektowną przestrzenią w budynku, jednocześnie piękną i intrygującą. Wzdłuż tej pustki zlokalizowane zostały galerie i schody, dzięki czemu możemy poruszać się wokół całego założenia. Na galeriach eksponowane są regały z książkami, które pokrywają niemal wszystkie ściany. Kolorowe grzbiety woluminów pozostają jedynymi kolorowymi akcentami wnętrza, które pozostaje sterylnie białe. Zwieńczeniem przestrzeni jest szereg świetlików wykonanych z mlecznego szkła, co pozwala zmiękczyć wpadające do środka światło. W miejscach, gdzie regały są przerwane znajdują się przejścia do pomieszczeń czytelni i innych służących bibliotece.