Projekt to efekt konkursu architektonicznego na rozbudowę Luisenschool z przeznaczeniem na zlokalizowanie w nowej strukturze kilku funkcji miejskich: archiwum, biblioteki publicznej, audytorium i muzeum najnowszej historii miasta. Najbardziej istotne było zachowanie historycznego budynku, który częściowo był tylko wykorzystywany na szkołę, a którego walor estetyczny był niepodważalny. W efekcie architekci zaproponowali zintegrowanie odrestaurowanego obiektu z nową czterokondygnacyjną zabudową w formie masywnego prostopadłościany.

Nowy budynek zamyka urbanistyczne przecięcie dawnej struktury blokowej, która powstała w wyniku wojny. Biorąc pod uwagę najtrudniejszą funkcję, magazynu archiwów, która wymaga najwyższego bezpieczeństwa i komfortu przechowywania to właśnie ona trafiła do nowej bryły, która dzięki systemowym regałem umożliwiła zmieszczenie woluminów. 

W istniejącym budynku, który został ze starannością i w stałym kontakcie z konserwatorem zabytków odnowiony znalazła się główna strefa wejściowa, która łączy wszystkie funkcje, jednocześnie jest przedsionkiem do wejścia do muzeum, które zlokalizowane zostało w dawnych salach lekcyjnych. Pozostałe pomieszczenia szkolne zmienione zostały na przynależne administracji, wykorzystując ich gabinetowy charakter. Audytorium znajduje się w pobliżu foyer wychodzącego na ulicę Bismarkstraße. Czytelnia i administracja znajdują się we fragmencie starszej rozbudowy, pochodzącej z lat 50. Część kondygnacji podziemnej przeznaczono dla pomieszczeń obsługi archiwum. W piwnicy znajdował się również schron przeciwlotniczy z 1945 roku, który zachowany został w stanie prawie oryginalnym i który mógł zostać udostępniony, jako część wystawy. 

Nowa kubatura została połączona bezpośrednio z dobudowaną częścią z lat 50. Dzięki szklanemu łącznikowi wycofanemu w głąb elewacji bryła sprawia wrażenie wolnostojącej. W kontraście do zdobniczej fasady historycznej zabudowy rozbudowa ma minimalistyczny charakter i fasadę pokrytą panelami ze stali corten.

Dla projektantów wybór materiału był podyktowany nie tylko jego estetyką, ale też patyną czasu, jaka jest widoczna w jego strukturze. Materiał poprzez korozję ulega ciągłej zmianie, komunikuje zmianę czasu, a jednocześnie sprawia wrażenie zakonserwowanego  bezpiecznego. Jest również symbolicznym odniesieniem do historii miasta Essen, które znane było z wyrobu stali. Poprzez pionowy układ paneli architekci chcieli również nawiązać do kryjących się wewnątrz rzędów regałów, które są zsunięte ze sobą, a widoczne wnęki mają dodatkową funkcję. Przenikają one przegrodę i mając różne pozycje wspomagają cyrkulację powietrza. Każde z pięter posiada zaawansowany system pomiaru temperatury, a wentylacja regulowana jest naturalnie.