Budynek nowej biblioteki w Tourcoing został zrealizowany jako przebudowa i rozbudowa istniejącego budynku portierni należącego do fabryki włókienniczej Tiberghien. Realizacja jest przykładem odważnej, współczesnej formy, która stanowi kontrast dla klasycznej, historyzującej architektury oryginalnego budynku. 

Architekci zwrócili uwagę na atrakcyjną, parkową lokalizację budynku i w swoich działaniach chcieli wprowadzić nową kubaturę, która jednocześnie posiada wyrazistą, współczesną formę, z drugiej odnosi się do otoczenia i wpisuje w styl architektury krajobrazowej.

Pierwszym działaniem projektantów była decyzja, aby wyburzyć fragmenty dwóch elewacji, które mają stykać się z nową kubaturą. Pozwoliło to uzyskać dla całego parteru budynku jedną dużą przestrzeń. Usunięcie części ścian jest wyrazistym akcentem widocznym w bryle od zewnątrz, jak w środku w postaci pozostawionych fragmentów konstrukcji. 

Od strony formalnej rozbudowa składa się z trzech brył, których ściany i dach tworzą jedną ciągłą powierzchnię, która faluje, dostosowując się do funkcji, jaka znajduje się wewnątrz. Inspiracja naturą widoczna jest nie tylko w organicznym kształcie bryły, ale również w okładzinie ze wzorem plastra miodu. 

Fasada została w całości wykonana z drewnianych elementów, które zostały specjalnie opracowane dla tej inwestycji. Było to możliwe dzięki wykorzystaniu druku 3d i pracy rzemieślników. Innowacyjnym rozwiązaniem, zapewniającym odpowiednia termikę przegród jest system skrzyniowy każdego elementu, który uwzględnia wełnę mineralną wewnątrz.

Zewnętrzna powłoka budynku została pokryta białą masą żywiczną, unikając jej podziałów i pęknięć. Zapewniając przy tym odporność na warunki atmosferyczne.

Drewniana struktura elementów widoczna jest również od środka, aby podkreślić techniczny aspekt konstrukcji budynku. Niektóre pola są przeszkleniami doświetlającymi wnętrze. Architekci biorąc pod uwagę funkcję wewnątrz dopasowali ilość i miejsce wstawienia okien. Zależało mi na doświetleniu pomieszczeń, ale również na zapewnienie poczucia intymności użytkownikom. W efekcie mozaikowe wycięcia kadrują pejzaż otoczenia. 

Główna strefa wejściowa znajduje się w parterze istniejącego budynku, zachowując jego wyjściową funkcję. Dla architektów była to także symboliczna forma przejścia przez to, co jest przeszłością do przyszłości, czyli rozbudowy. Przed wejściem zaprojektowana została niewielka przestrzeń placu i schody mogące służyć za amfiteatr. Większość zagospodarowania stanowią zielone rabaty.

Podział na poszczególne strefy aranżacji parteru widoczny jest w układzie mebli i grafice posadzki. W wystających bryłach zlokalizowano specjalnie funkcje, amfiteatr i salę lekcyjną. Podobnie, jak i zewnętrzna bryła tak wnętrza inspirowane są naturalnym pejzażem, oferując mnogość materiałów, tekstur, faktur i grafiki kojarzące się z płynnością i ruchem.