Baiona to miejscowość w północnej Hiszpanii w regionie Galicji, która dzięki położeniu nad Oceanem Atlantyckim jest obecnie znanym hiszpańskim kurortem. Projekt jest przebudową pochodzącego z XVII w. szpitala Sancti Spiritus. Położone na zachodnim wybrzeżu Hiszpanii miasto leży wzdłuż szlaku Camino de Santiago i słynne jest przez fakt bycia jednym z portów w podróży powrotnej Krzysztofa Kolumba z tzw. Nowej Ziemi. Budynek szpitala stanowi dziedzictwo kulturowe i wpisany jest na listę „Bien de Interes Cultural”. Mimo tego w ciągu stuleci był wielokrotnie przebudowywany, aby ostatecznie niszczeć. Ideą architektów było odzyskanie starożytnej struktury budynków z ich oryginalnym, historycznym wyglądem, a ograniczenie interwencji architektonicznej do wnętrz w których główną rolę pełnić miało drewno, będące ciepłym kontrastem dla chłodnych, kamiennych murów byłego szpitala.

Amfiladowy charakter wnętrz został przez architektów utrzymany, ale również w sposób twórczy rozwinięty. Jest to widoczne na rzucie parteru, w sekwencji przestrzeni, od wejścia, poprzez najbardziej otwarte pomieszczenia, aż po intymne i kameralne pokoje. Rzut został zaaranżowany w idei wewnętrznego korytarza, który komunikuje przestrzeń i prowadzi do patio oraz ogrodu. Ciąg ten podkreślony jest również wizualnie, będąc wyznaczony grubą kamienną ścianą w której odnajdziemy archeologiczne elementy oryginalnego budynku. Przeciwwagą dla solidnej, ciężkiej ściany jest lekka i ciepła struktura drewna, które wprowadzone jest do wnętrz. Drewno wypełnia jednorodnie przestrzeń, pokrywa ściany i sufit, tworzy regały, szafki, siedziska i inne detale.   

W założeniu koncepcyjnym architektów aranżacja i wykończenie wnętrz ma stanowić dialog pomiędzy tym, co stare i nowe, co przeszłe, a co teraźniejsze. Znaleziska archeologiczne osadzone w kamieniach przywołują wspomnienia starożytnego szpitala Sancti Spiritus i konfrontują się z „drewnianą skrzynią” Archiwum Historycznego, w której zachowało się dziedzictwo. W wypełnionych drewnem wnętrzach mieści się drogocenne archiwum miasta.

Po drugiej stronie dziedzińca znajduje się biblioteka dla dzieci, cechująca się nieregularną geometrią. Aby umożliwić lepsze doświetlenie przestrzeni w suficie zaprojektowane zostały okrągłe świetliki. Komfort użytkownika obok wykorzystania drewna zapewnia zastosowanie ciepłego światła, poprzez proste, wpisane w geometrię wnętrz oprawy, a także zastosowanie posadzek z wykładzin dywanowych, które w niektórych miejscach obejmują również inne płaszczyzny, na których można wygodnie siedzieć, lub się o nie oprzeć.

Na piętrze dostępnym zarówno z klatki wewnętrznej, jak i ze schodów w patio znajdują się pomieszczenia głównej czytelni w charakterze open space z wydzielonymi wnękami do pracy indywidualnej, a także część administracyjna i toalety. Tak, jak w parterze architekci połączyli kamienne mury z drewnianą strukturą. Okna czytelni umożliwiają widok zarówno na patio, jak i ogród, który zachowując swoją roślinność został uzupełniony o współczesne nasadzenia i małą architekturę w kontynuacji geometrycznego charakteru wnętrz.