Podegrodzie leży w południowej Polsce, w województwie małopolskim, na lewym brzegu Dunajca. Jest to wieś o charakterze krajoznawczo-wypoczynkowym z rozproszoną zabudową, głównie jednorodzinną. W ten krajobraz wpisany jest nowy obiekt kultury, który formą odnosi się do archetypu tradycyjnej zabudowy wiejskiej. Działka na której stanął obiekt znajduje się przy głównej drodze. Jest rozległa, co pozwoliło na zaprojektowanie dużego budynku przy uwzględnieniu przestrzeni obsługowo-rekreacyjnej wokół niego.

Ideą powstania budynku było wprowadzenie w jednym miejscu instytucji o znaczeniu kulturalnym oraz służących lokalnej społeczności. Punktem wyjścia była archetypiczna forma stodoły, która została przez projektantów wydłużona i jednocześnie zagięta. W efekcie bryła przybrała formę zakrzywionej litery C, tworząc od strony frontowej, dostępnej do ulicy długą, horyzontalną fasadę, podczas, gdy elewacje tylne wydzielają zielony dziedziniec. Część frontowa jest bardziej miejska z placem i parkingami, a tylna rekreacyjna z alejkami i placami zabaw. Place służą jednej z funkcji budynku, którą jest przedszkole ze żłobkiem.

Na wykończenie elewacji całego budynku składają się dwa materiały, deski drewniane i biały tynk. Drewno pokrywa w całości fasadę, a białe płaszczyzny pojawiają się w pasach parteru na odcinkach pomiędzy wejściami. Dach pokryty jest szarą blachą na rąbek stojący. Od strony ulicy obiekt nie posiada przeszkleń. Te znajdują się wzdłuż elewacji od strony dziedzińca. Jednocześnie wielkość okien dostosowana jest do funkcji, która znajduje się wewnątrz.

Bryła pozwoliła w łatwy sposób podzielić kubaturę na trzy części, przeznaczone  każdej z funkcji. Od strony frontowej była to biblioteka, a po bocznych stronach muzeum oraz przedszkole ze żłobkiem. Główne wejście zaakcentowane zostało w sposób wyrazisty poprzez przerwanie pełnej bryły przeszkleniem. Pozostałe wejścia nie są tak mocno odznaczone, ale również czytelne.

W jednej z części budynku mieści się Muzeum Lachów Sądeckich z ekspozycją poświęconą  tradycyjnej kulturze materialnej regionu lachowskiego: rolnictwu, wiejskim rzemiosłom jak garncarstwo, kowalstwo, obróbka włókna i tkactwo. Regionalny charakter wystawy miał wpływ również na estetykę wnętrz. Ten wpływ widoczny jest również w częściach ogólnodostępnych.

Biblioteka została zaaranżowana jako przestrzeń otwarta z wydzieleniem stref tematycznych oraz stanowiskami obsługi i strefą komputerową. W głębi pomieszczenia znajdują się wydzielone sale wielofunkcyjne. W aranżacji wnętrz należy zwrócić uwagę, że priorytetem była funkcjonalność przestrzeni. Wykończenie jest tradycyjne, pod względem wizualnym jest sprowadzone do minimum, a wyposażenie i meble są wyborem kompromisowym, pomiędzy estetyką i ekonomią.

Budynek w Podegrodziu to przykład architektury wpisującej się w styl neoregionalizmu, minimalistycznego podejścia do budownictwa wiejskiego, jednocześnie z ograniczeniami wynikającymi z ekonomii rozwiązań.