Budynek zrealizowany został w Seinäjoki, jako nowy obiekt w tzw. Centrum Obywtalskim, kompleksie budynków zrealizowanych przez znanego fińskiego architekta Alvaro Aalto, uznanych powszechnie za arcydzieła współczesnej architektury i dziedzictwo kulturowe kraju. Biblioteka w ramach centrum została wybudowana w 1965 roku. Rozwój miasta i zmiana charakteru funkcjonowania współczesnej biblioteki doprowadziły do decyzji o realizacji nowego obiektu vis a vis istniejącej biblioteki, projektu wyłonionego w ramach konkursu architektonicznego.

W kontraście do miejskiego charakteru centrum nowy budynek usytuowany został w parku, uzyskując odmienny w większym stopniu otwarty charakter. Inny jest również materiał elewacji, które w kontraście do białych ścian, sąsiedniej zabudowy pokrywają polerowane, miedziane panele o kształcie łuski. Bryła budynku podzielona jest na trzy części z centralną przestrzenią wielofunkcyjną i szerokim amfiteatralnym zejściem na niższy poziom.

Strefa wejściowa widoczna jest poprzez wyróżnioną białym kolorem wnękę i duże przeszklenie, przez które widać foyer. Podobne duże szklenie zamyka drugą część budynku, otwierając się na park. Ukształtowanie budynku pozwala uzyskać różnorodne przestrzenie wewnętrzne, łączące się w jednym otwartym planie. Niektóre nawiązują do wachlarzowego charakteru wnętrz zaprojektowanych przez Aalto.

Inną inspiracją było realizowanie stref czytelni w obniżeniach posadzki, co miało zapewniać kameralny klimat dla czytających i nie zaburzać widoku na regały z książkami. W odróżnieniu od starej biblioteki w nowej architekci dbali o to, aby czytelnie były nie tylko dobrze doświetlone, ale również posiadały okna z widokiem na zieleń oraz otaczającą zabudowę.

Połączenie z istniejącą biblioteką możliwe jest poprzez podziemny korytarz. Przejście ma organiczny kształt, jest białe i jasne, wypełnione regałami i wnękami w ścianie. Rzeźbiarska forma zewnętrzna przekłada się na wnętrza, które, dzięki zastosowaniu belek o dużej rozpiętości są pozbawione przegród. Widoczna jest również struktura betonu, powstała przy użyciu nierównych desek szalunku i często specjalnie niedoskonała. Surowe ściany skontrastowane są z gładkimi i białymi, podkreślającymi precyzyjną geometrię przestrzeni. Dla kontrastu drewniane regały i kolorowe meble do siedzenia, wprowadzają ciepły nastrój.