Nowy budynek centrum kultury miał zastąpić dwa istniejące budynki: szkołę tańca i bibliotekę publiczną. Wybrana została wąska działka na peryferiach miasta na stromej działce, która graniczy z jednej strony ze szkołą oraz z drugiej z cmentarzem.

Szczególna lokalizacja wymagała dostosowania bryły do różnic wysokościowych w terenie. Ta dostosowana była również do oczekiwanego złożonego programu funkcjonalnego. Ze względu na nachylenie budynek utrzymując poziom kondygnacji w części musiał mieć bryłę schowaną we wzgórzu. Architekci zaproponowali dwa place. Górny, dostępny od ulicy z główną strefą wejściową oraz charakterystycznymi schodami – zejściem do parkingów. Dolny nazwany został roślinnym.

Funkcja podzielona została na dwie części, które znalazły się w dwóch bryłach o różnych wysokościach, biorąc pod uwagę nachylenie terenu i kontekst.

Wyższa bryła obejmuje strefę wejściową z salą wielofunkcyjną i pomieszczeniami obsługowymi oraz pomieszczenia przynależne szkole tańca. Od strony cmentarza bryła ma niższe nachylenie, aby zachować dyskrecję względem sakralnej funkcji. Finalnie mieści administrację, sale wykładowe i sale tańca. Bryły spotykają się w jednej wspólnej bazie w dolnej części działki. W tym połączeniu na planie litery L zlokalizowana została czytelnia mediateki.

Pomiędzy bryłami wprowadzono wąskie przejście ze schodami, które łączy ze sobą dwa wspomniane place. Obok funkcji integrującej podłużne atrium umożliwia dodatkowy dostęp światła do pomieszczeń oraz umożliwia wyjścia ewakuacyjne. Pod nadwieszeniem fragmentu bryły w części dolnej zaprojektowany został plac, który umożliwia organizację dodatkowych zajęć na świeżym powietrzu. Zadaszenie dodaje mu kameralności, a także osłania od warunków atmosferycznych.

Projekt wyróżnia się charakterystyczną fasadą składającą się ze specjalnie przygotowanych aluminiowych ram z panelami pełnymi oraz przeszkleniami. Pełne panele dodatkowo posiadają wytłoczenia oraz różnią się odcieniami, nadając całości trójwymiarowego efektu.

Modularne ramy wprowadzają rytm w widoku elewacji i pozwalają zachować porządek, niezależnie od przeszkleń. Od strony ogrodu elewacja jest w całości przeszklona i otwarta widokowo na pejzaż.

Wnętrza budynku zachowują współczesną surową estetykę oraz neutralną kolorystykę. Posadzki są betonowe, szlifowane. Niektóre ze ścian eksponują strukturę betonu, wykorzystano również tapety obiektowe. Meble są zróżnicowane pod względem przeznaczenia i kolorystyki.