Realizacja głównej biblioteki Oslo była efektem konkursu architektonicznego z 2009 roku. Obiekt miał stanąć w prestiżowej lokalizacji zatoki Oslofjorden, w pobliżu powszechnie znanego budynku Opery autorstwa pracowni Snohetta, na stosunkowo małej działce. Założeniem koncepcji była również nowa organizacja przestrzeni publicznej wokół i powiązania komunikacyjnego z sąsiadującymi budynkami.

Architekci nie chcieli, aby budynek miał zbyt dużą ilość pięter, a jednocześnie zachowywał linię wzroku dla osób idących wzdłuż nabrzeża w kierunku Opery. Zdecydowali się na zabieg formalny, przesunięcia względem siebie kolejnych kondygnacji, zwiększając nieznaczenie za każdym razem ich powierzchnię, aż po dwie, dynamicznie nadwieszone kondygnacje.

Od strony miasta gabaryt budynku wpisuje się w linię istniejącej zabudowy, a wysunięte jest pierwsze piętro. Od strony nabrzeża widoczny jest największy wspornik ostatnich dwóch kondygnacji, sięgający aż 20 m. Dzięki temu powierzchnia użytkowa została znacznie zwiększona, linia widokowa na Operę zachowana, ale również sam budynek zyskał tożsamość. Od spodu nadwieszenia widoczna jest charakterystyczna, schodkowa struktura konstrukcji stropu – schodki tworzą amfiteatr wewnątrz bryły. Ten zabieg pozwolił zaoszczędzić miejsce i tym samym zorganizować przed budynkiem znacznej wielkości plac publiczny.

Duża kubatura budynku wymagała szczególnego podejścia do kwestii dostępu do światła naturalnego. Przestrzeń wewnątrz zorganizowana została, jako open space z trzema trzonami o rzucie wieloboków – kryją one komunikację oraz instalacje techniczne. Ich ściany od strony czytelni zintegrowane zostały z półkami na książki lub pokojami spotkań – w zależności od poziomu. Jak w wielu dużych obiektach publicznych projektanci założyli, że główna komunikacja w budynku będzie odbywała się z wykorzystaniem schodów ruchomych, które zostały umieszczone w otworowaniach stropów każdej kondygnacji.

Bryła budynku została wykonana w systemie podwójnej fasady, która składa się z wewnętrznej przeszklonej ściany oraz osłony z paneli z mlecznego szkła. Dzięki temu nie odczuwa się przytłaczającej skali obiektu, a także obiekt eksponuje wnętrze, które atrakcyjnie iluminuje szczególnie po zmroku. Jest to również korzystne z punktu widzenia komfortu użytkownika, gdyż mleczne szkło filtruje światło słoneczne, które jest w efekcie miękkie, równomierne i sprzyja koncentracji. W narożnikach budynku zaprojektowane zostały panoramiczne okna, aby otworzyć się widokowo na pejzaż zatoki. Dodatkowe doświetlenie głębszych miejsc aranżacji było możliwe dzięki wprowadzeniu trzech dużych świetlików oraz wyznaczenia drogi doświetlenia poprzez przesuwające się wycięcia w stropach. Otwory wraz z geometrycznie uformowanymi płaszczyznami sufitów tworzą nastrój współczesnej groty.

Budynek posiada kondygnację podziemną, gdzie zlokalizowane zostały funkcje obsługowo-techniczne, ale także duża sala audytoryjna. Parter obejmuje strefę wejściową  z trzema niezależnymi wejścia do centralnego foyer. Kawiarnia znajduje się na parterze, ale w części ze stolikami posiada własną kubaturę wysuniętą główny obrys rzutu. Wyższe trzy piętra są powtarzalne i przeznaczone dla różnych stref czytelni i sal spotkań z odmienną aranżacją. W nadwieszonej bryle z antresolą znajduje się reprezentacyjna czytelnia oraz sala wielofunkcyjna. W schodkowym fragmencie nadwieszenia posadzka zmienia się w amfiteatr.

Kolorystyka wnętrz jest neutralnie szara i eksponuje betonową konstrukcję budynku. Regały na książki są wykonane z czarnego metalu. Obok otwartych przestrzeni pojawiają się pomieszczenia wydzielone, które mają wyróżniający się charakter –inną kolorystykę i dobór faktur. Architekci wykorzystywali również produkty i materiały wykonane z surowców wtórnych. Duży nacisk zwracali na komfort użytkowania w zakresie innowacyjnych rozwiązań wentylacyjnych i klimatyzacyjnych.