Projekt biblioteki w Dunkerque jest koncepcją nietypową, gdyż zakładał przeniesienie funkcji do istniejącej budowli zajmowanej przez Beaux-Arts Museum. Budynek muzeum ma monumentalny charakter i został zrealizowany w stylu międzynarodowym z widocznymi odniesieniami do architektury Oscara Niemeyera. 

Istniejący obiekt był mocno zniszczony, a także nie przystosowany do funkcji, która wymagała dużego dostępu światła naturalnego. Pierwszymi działaniami architektów było usunięcie powstałych na przestrzeni lat dobudówek oraz odnowienie białych, marmurowych fasad dodając dyskretne matowe i błyszczące pasy.

Architekci postanowili odwrócić znaczenie elewacji frontowej, przenosząc główne wejście na inną elewację. Fasada od strony placu teatralnego zaprojektowana została, jako nowe wejście zaakcentowane prostym zadaszeniem i szerokim przeszkleniem. Przeszklenie pojawia się również nad daszkiem na piętrze. Pieczołowicie odnowione zostało również dawne wejście do obiektu w formie obłego zadaszenia, ale zlokalizowane tam było już nie kolejne wejście, a pawilon muzyczny, który dodatkowo w zagospodarowaniu zyskał otoczeniem ogrodowe.

Wprowadzając nową funkcję dokonane zostały zmiany polegające na jak największym otwarciu przestrzeni wewnątrz budynku oraz wykonaniu nowych otworów okiennych oraz świetlików dachowych, które ją doświetlają. Założeniem architektów było stworzenie jasnej i przejrzystej biblioteki, która mogłaby pełnić funkcję obiektu codziennego użytku i nie miała kojarzyć ze sztywną aranżacją opartą o regały na książki i zestawione ze sobą stanowiska nauki.

Pomysł polegał na założeniu, aby zaraz po wejściu „spotkać” kawiarnię, która miała nadać przestrzeni mniej formalny wyraz, a dzięki zastosowaniu jasnych płaszczyznach oraz palety pastelowych barw odprężający i kojący nastrój. Aby użytkownik budynku nie napotykał żadnych barier projektanci praktycznie zrezygnowali z wprowadzania kątów prostych, sięgając po inspiracje architekturą biomorficzną. Jest to przy okazji nawiązanie do formy istniejącego zadaszenia muzeum. 

Od wejścia zwraca uwagę posadzka, którą projektanci zamienili w układ wielobarwnych plam przypominających geodezyjne warstwice. Dzięki przesunięciu pomieszczeń, które wymagały wymknięcia do krawędzi rzutu projektanci uzyskali dużą, otwartą przestrzeń, a w jej środkowej części wprowadzili obszerne amfiteatralne schody kierujące użytkownika na piętro, ale również same w sobie stanowiące siedziska i część użytkową powierzchni. Ten element wyróżnia się pod względem formy i wpisuje w charakter posadzki – stopnie są nieregularne o łagodnej, obłej krzywiźnie. Obłości widoczne są również w szklanych ścianach działowych, wydzielających sale spotkań. 

Amfiteatr wprowadza atrakcyjną, nowoczesną przestrzeń do spędzania czasu, ale również w swojej kubaturze pozwolił ukryć dużą salę audytoryjną i mniejszą konferencyjną. Wzdłuż wycięcia w stropie wprowadzony został blat z miejscami do nauki z widokiem na przestrzeń parteru.

Estetykę wnętrz uzupełnia dobór minimalistycznych mebli w stonowanych biało-szarych kolorach oraz wstawki drewniane. Projektanci stosują również tkaniny do wydzielania pomieszczeń w zależności od sposobu ich użytkowania. Część wzorów i mebli, chociaż wykonana na nowo odnosiła się do oryginalnych elementów muzeum.