Tilburg to miasto przede wszystkim znane z przemysłu włókienniczego, który rozkwitł pod koniec XIX wieku, aż po kryzys w latach 80. XX wieku. W efekcie wiele obiektów pofabrycznych stało pustych, mieszkańcy nie mieli pracy. Władze podjęły próbę wprowadzenia nowych firm i ożywienia gospodarki, co jest procesem ciągłym. Po włókienniczej przeszłości pozostały wspomniane domki robotnicze, wille właścicieli i kominy fabryk, służące dziś artystom do eksponowana swoich rzeźb. A w budynkach fabrycznych ulokowały się centra handlowe, Niderlandzkie Muzeum Tekstyliów oraz Museum De Pont, jedno z ważniejszych muzeów sztuki współczesnej.

Projekt nowej biblioteki jest przebudową jednego z istniejących poprzemysłowych obiektów. Głównym założenie koncepcji było zachowanie industrialnego ducha budynku, jednocześnie skupienie się na wnętrzu i utrzymanie jednoprzestrzennej hali długiej na 90, szerokiej na 60 i wysokiej na 15 metrów hali.

Architekci ograniczyli wprowadzanie nowej konstrukcji, skupiając się na wykorzystaniu istniejącej z jej surową i techniczną estetyką. Została ona zamknięta za szklanymi fasadami, które jednolicie opakowały całą kubaturę. Pozwoliło to zapewnić budynkowi odpowiednie parametry przegród ścian, wpuszczenie światła do wnętrza i wieczorem jego rozświetlenie, ale również ekspozycję historii.

Jedynym nowym elementem kubatury jest nadwieszona szklana bryła nad wejściem – atrakcyjne miejsce ze względów widokowych. Industrialny charakter obiektu widoczny jest szczególnie we wnętrzach z charakterystyczną stalową strukturą tworzącą zadaszoną przestrzeń publiczną. W ramach tej jednoprzestrzennej hali zaaranżowane są funkcje biblioteki, różnych instytucji artystycznych i strefy co working. Obok przestrzeni przeznaczonych konkretnej instytucji są również zaproponowane wspólne strefy wielofunkcyjne w których mogą odbywać się wykłady, wydarzenia publiczne, laboratoria, czy warsztaty. Przykładem takiej przestrzeni jest główna strefa wejściowa, która obejmuje stanowiska do czytania, kiosk z kawą, przestrzeń wystawową i przede wszystkim duże, przestrzenne audytorium dla ponad tysiąca widzów. Jest to swoiste centrum budynku o szerokim działaniu integracyjnym.

Zagadnienia związane z przestrzennością i odbiorem wnętrz były najbardziej istotne w procesie projektowym. Wprowadzone wewnątrz podziały na poziomy zostały zrealizowane z przesunięciem ukośnym, tak, aby odbiorca od wejścia mógł mieć wizualny kontakt z całym wnętrzem. Przegrody wewnątrz zostały ograniczone do minimum lub są realizowane poprzez meble, ścianki składane lub materiały tekstylne, częściowo transparentne, które można przesuwać. Pozwala to dostosować funkcjonowanie przestrzeni do oczekiwań użytkownika, jednocześnie nie narzucając konkretnego rozwiązania. Wokół holu zaprojektowane zostały również galerie, jako dodatkowe przestrzenie dla czytelników. Przestrzenie bardziej kameralne przesunięte są w głąb aranżacji, oferując ciszę i spokój. Finalnie można w ramach tak dużej powierzchni znaleźć zarówno miejsca odosobnione, szukając skupienia, siedzieć wspólnie w większej grupie, jak i wędrować z książką po całym obiekcie.

Estetyka nowo wprowadzonych elementów kontynuuje industrialną przeszłość obiektu, są to najczęściej materiały betonowe lub stalowe w grafitowej kolorystyce, która przełamywana jest pomarańczą w części górnej konstrukcji. Aby ocieplić wnętrze wprowadzone są również materiały drewniane, wiele kolorowych mebli, a także zieleń. Donice z roślinami towarzyszą przestrzeniom galerii i są swobodnie rozłożone w wielu miejscach hali. Meble mniej kojarzą się z tradycyjnymi obiektami publicznym, a bardziej kawiarnią. W niektórych miejscach projektanci wprowadzają o wiele bardziej autorskie, jednocześnie puszczające oko do użytkownika rozwiązania, wchodzące w dyskurs z ideą biblioteki. Przykładem lady i regały, które same w sobie złożone są z książek, czy sala spotkań w której regały są nie tylko na ścianach, ale również wraz z książkami przechodzą na sufit.

Oryginalnym pomysłem twórców jest system ogrzewania skupiony na kluczowych fragmentach obiektu, gdzie przewidziana jest większa ilość ludzi, pomijając części, gdzie jest próżnia i nie ma zasadniczej funkcji.