Biblioteka zlokalizowana została w centrum miasta w sąsiedztwie ratusza i kościoła oraz vis a vis konserwatorium muzycznego z lat 90. Architektom zależało z jednej strony na dostosowaniu się do skali miasta, jak i nadaniu obiektowi wyróżniającego się charakteru. 

Ze względu na małą dostępną powierzchnię zabudowy projektanci chcieli jak najbardziej maksymalizować kubaturę. Stąd idea rzeźbiarskiej, nieoczywistej formy, która zmienia swój odbiór w miarę zbliżania się do niej. Od strony ulicy Bd Carnot obiekt jest niemal niewidoczny dzięki szpalerom drzew. Drzewa osłaniają również pozostałe elewacje, odsłaniając jedynie fragment, gdzie zlokalizowany został plac strefy wejściowej obiektu. 

Wejście do środka znajduje się w przeszklonej wnęce bryły. Na tej elewacji jest jeszcze jeden otwór – głęboka wnęka i cofnięte przeszklenie doświetlające piętro, jednocześnie kadrujące widok. Wpływ na formę bryły miało również największe drzewo znajdujące się na działce, które projektanci zdecydowali się nie tyle pozostawić, co wokół niego zbudować układ przestrzenny budynku.  Jest to blisko 100 letni orzech.

Podobnie, jak ściany tak i dach posiada liczne zagięcia, które dostosowują bryłę do obowiązujących przepisów i gabarytów sąsiednich budynków. Architekci podczas pracy nad projektem brali pod uwagę dalszy rozrost drzewa, co uwzględnili w nachyleniu dachu, aby zrobić miejsce dla gałęzi. 

Aby uzyskać monolityczne charakter fasady, jak i dach jednolicie pokrywają podłużne płytki z kamienia kwarcytowego. Lekko błyszcząca i nieregularna powłoka podkreśla jeszcze wyraźnej zmienność budynku. 

Budynek miał funkcjonować nie tylko, jako wypożyczalnia książek, ale przede wszystkim miejsce spędzania czasu i spotkań towarzyskich. Mimo znacznego zwiększenia się zbiorów biblioteki założeniem było, aby przestrzeń magazynowa była jak najmniejsza, a najwięcej powierzchni oddanych otwartym czytelniom.

Projektanci chcieli również, aby czytelnią stała się przestrzeń zewnętrza. Strefa wejściowa posiada kilka ławek, a wokół drzewa powstała druga strefa publiczna – zagospodarowanie z wykorzystaniem drewnianych tarasów. Kameralność przestrzeni zapewnia fakt, że jest to elewacja sąsiadująca z zamkniętą strefą kościoła. 

Przestrzeń parteru jest niemal całkowicie otwarta. Wpływ na organizację przestrzeni wewnętrznej miała oprócz drzewa topografia terenu. Architekci dostosowując się do różnic wysokościowych postanowili o kilka stopni schodów zagłębić główną przestrzeń czytelni. Stopnie zostały miejscami mają formę amfiteatralną.

Foyer jest wyżej i umożliwia dostęp do niewielkiej sali konferencyjnej oraz pomieszczeń biurowych administracji. Piętro w całość oddane zostało księgozbiorowi z podziałem na strefy tematyczne. Dodatkowo wprowadzone zostały wydzielone pokoje spotkań. 

Tak, jak w bryle budynku tak i we wnętrzach wprowadzono krzywizny i cięcia, które szczególnie widoczne są w geometrii sufitu. Dzięki zastosowaniu białego koloru jednolicie pokrywającego ściany i sufity oraz licznym przeszkleniom uzyskano jasne i przejrzyste czytelnie.