Budynek zlokalizowany jest w centrum miasta na działce, którą w przeważającej wielkości pokrywał parking. Ideą architektów było odcięcie się od tego sąsiedztwa i stworzenie inspirującego i dynamicznego w odbiorze, jednocześnie wpływającego pozytywnie na emocje obiektu. Stąd decyzja, aby bryła została zrealizowana w taki sposób, aby otwierała się widokowo na zieleń i chowała od mniej atrakcyjnego sąsiedztwa. 

Inspiracją była natura z jej miękkimi liniami. Efektowna forma budynku ukryta została za szpalerami drzew, które rosną wzdłuż granic działki, tworząc tym samym tzw. „pierwszą elewację” budynku. Krzywoliniowo poprowadzona fasada kojarzącą się ze wstęgą poprzez swój przebieg tworzy różne mniejsze i większe przestrzenie przestrzenie półotwartych dziedzińców. W strefie bliższej ulicy wstęga obniża się, co również nadaje zmienności i dynamizmu bryle. Poszukiwanie zarówno pośredniego, jak i bezpośredniego kontaktu z przyrodą widoczne jest w wielu jego aspektach. Wybór bieli, jako koloru fasady związany był z faktem, że jest to neutralny kolor, który jest wycofany względem zieleni, ale jednocześnie stanowi ekran dla cieni drzew. 

Część dachu przeznaczona jest na ogród do którego prowadzi rampa, która ma zieloną nawierzchnię z wykładziny przypominającej trawę. Idąc tą promenadą wzdłuż ścian budynku stopniowo tracimy kontakt z otaczającą zabudową, a zbliżając się do linii horyzontu miasto znika, pozostawiając jedynie widoczne drzewa i niebo.

W okresie letnim ogród zyskuje funkcję letniego baru. Przestrzeń ta sprzyja zarówno kontemplacji i odpoczynkowi, jak i organizacji pikników lub spotkań towarzyskich. Kontynuuje również ideę zapewnienia odbiorcy nie tylko  funkcji, ale również zaoferowanie mu nowych doświadczeń i emocji, co odnosi się do poszukiwanych przez projektantów założeń doświadczenia przestrzeni i miejsca w idei biofilii. 

Rozległa przestrzeń wewnętrzna skonstruowana jest w oparciu o miękkie i faliste formy, które widoczne są nie tylko w bryle, ale również w kształcie przeszkleń, umożliwiając efektywną penetrację pomieszczeń światłem dziennym, jak i dynamicznie odsłaniając widoki. Tak, jak ściany wyznaczają formę budynku, tak światło w różnorodny sposób doświetla przestrzenie, nadając im odmienny charakter. Zastosowane białe i  błyszczące materiały potęgują wariacje świateł i odbić.

Podobnie, jak w fasadach, tak we wnętrzach dominuje biel, ale pojawiają się również wyraziste kolory. We fragmentach przestrzeni pojawia się np. zielony kolor przywodzący skojarzenia z trawą widoczny w wykładzinie i pokrywając niektóre meble. We fragmencie posadzka zmienia się w niewielkie pagórki. Płynny odbiór przestrzeni wspomagają dodatkowe załamania sufitów i podział posadzki. 

W tej „niewypowiedzianej” przestrzeni grawitacja wydaje się znikać – dach i ściany zdają się unosić. To wyrafinowanie tworzy „plastikową akustykę”, która nadaje temu nowemu miejscu atmosferę, która przenosi i ponownie bada związek z ciałem i płynnością. Nie ma jednoznacznego czytania przestrzeni; postrzeganie, jakie się z tym wiąże, ujawnia złożoność i nieoczekiwane bogactwo. – podkreślają projektanci.

W ramach podstawowego rzutu wyznaczone są tzw. „bąbelki”, które zawierają specyficzne elementy programu funkcjonalnego dedykowane instytucji, takie jak: obszar opowiadania historii, laboratorium językowe, pokój gier, pokój plastyczny itp. Są one miejscami bardziej intymnymi w których ludzie mogą być odcięci od tzw. „innych wszechświatów”, uciekając przed obszarami ogólnej interakcji. Nie reagują też na logikę kartezjańską. Odległość pomiędzy nimi zależy od obszaru ich oddziaływania, ma swój charakter, skalę, kolor.