Biblioteka zlokalizowana została w miejscu szczególnym Helsinek, naprzeciwko parlamentu fińskiego i widziana jest, jako symbol relacji pomiędzy rządem, a społeczeństwem, stanowiąc również przypomnienie mandatu fińskiej ustawy bibliotecznej dla bibliotek w celu promowania uczenia się przez całe życie, aktywnego obywatelstwa, demokracji i wolności słowa.

To nie tylko tzw.  świątynia książki, ale przede wszystkim przestrzeń spotkań, zarówno między sobą, jak i z kulturą. Ograniczając przechowywanie woluminów na miejscu (biblioteka ma osobny budynek dedykowany funkcji magazynu książek), poprzez konsultacje społeczne i spotkania z bibliotekarzami architekci wprowadzili wiele funkcji uzupełniających ofertę budynku: kawiarnię, restaurację, publiczny balkon, kino, studia nagrań audiowizualnych i różnorodne przestrzenie i sale do pracy.

Parter odzwierciedla ideę tzw. poszerzenia placu miejskiego, a na ostatnim piętrze znajduje się rozległa czytelnia na otwartym planie, która została nazwana „book heaven”. Idea aktywnego parteru zakłada widoczność i dostępność każdej z dodatkowych usług, a w miesiącach letnich otwarcie się na przestrzeń zewnętrzną. Środkowe piętro architekci nazwali „attic”, gdyż zlokalizowane tam funkcje mają stanowić enklawę ciszy i spokoju. Tak, jak plac miejski wchodzi do wnętrza parteru budynku, tak na ostatnim piętrze znajdziemy duży taras publiczny z którego rozciąga się widok na budynek parlamentu.

Wspomina przestrzeń „book heaven” odzwierciedla najważniejsze założenia pośredniego kontaktu z przyrodą założeń biofilii. Przestrzeń przypomina rozległy otwarty krajobraz nad którym unosi się pofalowany, biały sufit, który w założeniu twórców ma przypominać chmurę. Przebijające strop okrągłe otwory są świetlikami, które wpuszczają w przestrzeń światło, co również w sposób jednoznaczny symuluje naturalny efekt. Spokojna atmosfera zachęca gości do czytania, uczenia się, myślenia i zabawy.

Oodi została zbudowana z wykorzystaniem lokalnych materiałów i uwzględnieniem specyfiki warunków klimatyczno-środowiskowych regionu. Betonowo – stalową konstrukcję pokrywają 33 milimetrowe deski świerkowe. Rozwiązanie to w sposób najbardziej efektowny widoczne jest w zakrzywionej fasadzie strefy wejściowej, która poprzez dynamiczne nadwieszenie stanowi przekrycie części placu miejskiego i staje się znakiem rozpoznawczym budynku. Podobna estetyka kontynuowana jest we wnętrzu, gdzie architekci stosowali miękkie formy i chętnie korzystali z bieli oraz naturalnych materiałów, w szczególności drewna. Neutralne tło przełamywały w niektórych strefach akcenty kolorystyczne.